ഇരുളില്‍ പ്രഭചൊരിഞ്ഞു കൊണ്ടു ആകാശത്ത് നില്ക്കുന്ന കൊച്ചു നക്ഷത്രത്തെയും ജീവിതത്തിനു നിത്യമായ വെളിച്ചം പകര്‍ന്നു കൊടുക്കുന്ന ദൈവ വചനത്തെയും ഒന്നിനൊന്നു തുലനം ചെയ്യാമെന്ന് കവിഭാവന ..
ഏറ്റം ചെറിയ ജ്യോതിസേ ലോകത്തിനു മുകളില്‍ നീ
വാനത്തിങ്കല്‍ വൈരം പോല്‍ നില്ക്കുന്നതാശ്ചര്യമാം
ശോഭിക്കുന്ന സൂര്യന്‍ താന്‍ അസ്തമിക്കും വേളയില്‍
കാണിക്ക നിന്‍ ശോഭയെ രാമുഴുവന്‍ ലോകത്തില്‍
ഇരുളിലുള്ള പാന്ഥനു വഴി തെളിച്ചു കാട്ടുവാന്‍
നീ പ്രകാശിച്ചില്ലെങ്കില്‍ തെറ്റിപ്പോമാ സാധു താന്‍
നിന്നെ കണ്ടു ഞാനിതാ സന്തോഷിക്കുന്നീ വിധം
നിന്നെയാക്കി വെക്കുവാന്‍ ദൈവം ഹിതമായല്ലോ
ഇത്ര ദൂരമെത്തും നിന്‍ കാന്തിയേവമെങ്കിലോ
നിന്നോടടുത്തിടുമ്പോള്‍ എന്തു ശോഭ കണ്ടിടും
പരിചയിക്കും തോറും നിന്‍ കുറവില്ലാത്ത ശോഭയെ
കാണുന്നുണ്ട് ഞങ്ങളീ നിന്നിലെന്നും ജ്യോതിസേ
കാലമെത്ര കഴികിലും മാറ്റമിന്നേ നാള്‍ വരെ
നിന്നിലില്ല നിത്യമായ് നീയിരിക്കുമിങ്ങനെ
മിന്നിടുന്ന കീടങ്ങള്‍ നിന്റെ കാന്തിയേന്തുകില്‍
നില്‍ക്കുമോ നിന്‍ നിത്യമാം ശോഭയ്ക്കു മുന്‍പായവ
ചുട്ടെടുത്ത സ്വര്‍ണ്ണത്തിന്‍ കട്ട പോല്‍ നീ മിന്നിടും
വാനലോകത്തിങ്കല്‍ നീ എന്നെന്നേയ്ക്കും ജ്യോതിസേ
രചന: കെ. വി. സൈമണ്‍
